Ouders vertellen
"Als ouders worden we overal bij betrokken"
Hoe ben je als ouder betrokken bij je kind of familielid? Als je kind of familielid bij Estinea gaat wonen of werken wil je natuurlijk betrokken blijven bij hoe dit gaat. Hoe ziet die betrokkenheid eruit in de praktijk? Vader Han vertelt hoe hij dit ervaart.
Han: “We zijn met open armen ontvangen door de begeleiders. Dat was in het begin zo en na vijftien jaar voelt dat nog steeds zo.” Zijn zoon Dylan heeft een ernstige meervoudige beperking en woont sinds zijn dertiende op Slaadreef 37-39 in Aalten. “Maar enkele jaren daarvoor ging Dylan al geregeld logeren bij Estinea. Dat was onze eerste kennismaking. Wat ons meteen opviel, was de vriendelijkheid van de mensen, de begeleiders. Kom binnen, kijk rond. Ze namen de tijd voor ons, met een kop koffie.”
Hartelijk contact
“Twee tot drie keer per week komen we naar Dylan. En dan hebben we korte gesprekjes met de begeleiders. Hoe gaat het? Zijn er nog bijzonderheden? Dat hartelijke contact, het informele, dat is in al die jaren niet veranderd. Als ouders worden we overal bij betrokken. De begeleiders van Dylan denken met ons mee en denken in mogelijkheden. En dat zit ‘m vooral in kleine dingen. Een voorbeeld? Dylan had een bed nodig met een hoge omranding. Dat kon geregeld worden. Of andere voeding zodat hij beter kon slikken. Of een hulpmiddel zodat hij beter kan ademen. Zij hebben die deskundigheid, zijn op de hoogte, zoeken het uit, overleggen met ons: wat vinden jullie? Er is een fijne wisselwerking tussen ons als ouders en begeleiders. Alles gaat in overleg.”
Gezien en gehoord
“Als ouders kennen we Dylan. Is hij enthousiast, dan maakt hij veel kabaal, zwaait met zijn handen. Hij lacht. En wij zien dat de begeleiders Dylan ook kennen. Zij handelen naar hoe hij zich voelt. Dat wij voelen dat hij hier op z’n plek zit, is voor ons het belangrijkst. Dan voelen wíj ons weer gezien en gehoord.
Ze tipte ons een boek
De betrokkenheid bestaat vooral uit het informele contact tussendoor. En twee keer per jaar hebben we officieel gesprek. We hebben goede gesprekken met de persoonlijk begeleider van Dylan. Dylan kan bijvoorbeeld steeds minder. Als ouder ben je dat ook aan het verwerken, een soort levende rouw. Zij tipte ons een boek dat ons daarbij kan helpen. Daar hebben we veel aan gehad. Ook in die zin is er betrokkenheid en krijg je als ouders ondersteuning.”