Marcha krijgt ondersteuning thuis

“Hier zitten Jolanda en ik vaak”, zegt Marcha en ze gaat zitten op de witte leren hoekbank in de huiskamer. Hondje Lady knort tussen hen in. Een dartbord hangt aan de muur. Marcha: “We hebben het samen over van alles wat me bezighoudt, bijvoorbeeld over werk, over wat ik lastig vind aan het (bonus)moeder zijn, het huishouden. Ik kan mijn verhaal kwijt bij Jolanda, want er gebeurt in mijn leven altijd wel iets wat anders loopt dan mijn planning. Dat geeft mij rust. Maar we hebben het ook over dingen die goed gaan, zoals dat ik meedoe aan de landelijke dartcompetitie!”

Een doorpakker
“Ik gebruik Jolanda en Narissa ook als mijn extra stel hersenen”, voegt Marcha lachend toe. “Ik help Marcha bij wat ze op dat moment nodig heeft”, legt Jolanda uit. “Ze kan dat zelf goed aangeven, ze wilde bijvoorbeeld graag een driewielerfiets. Maar soms heeft ze net dat beetje hulp nodig om dingen voor elkaar te krijgen. Als begeleider help ik, maar neem het niet over. We nemen samen de stappen door, vullen samen het formulier in. En dan kan Marcha het verder zelf: ze belt bijvoorbeeld zelf de instantie of het bedrijf dat voor de driewielerfiets zorgt. Ze is een echte doorpakker."

Inzicht in mezelf

Uit de wekelijkse gesprekken haalt Marcha het meest, zegt ze. “Die hebben gezorgd voor meer inzicht in mezelf, hoe ik in elkaar steek. Ik ben creatief, zorg graag voor anderen en moet mijn energie in werk buitenshuis kwijt kunnen. Anders zit ik thuis op de bank en kom tot niets. Nu doe ik vrijwilligerswerk in een zorgcentrum. Ik weet dat werk mijn dag structuur geeft, zodat ik dingen thuis ook aanpak. En thuis verheug ik me op het werk.”

“Wat er zou gebeuren als er geen ambulante ondersteuning zou zijn? Dan raak ik waarschijnlijk in paniek. De gesprekken met Jolanda en Narissa geven mij een duwtje in de rug, zodat ik dingen voor elkaar krijg.”