“Dat ik altijd bij mijn begeleiders terecht kan, geeft mij rust”

Als Henk thuiskomt van zijn werk is de eerste die hij ziet Kwebbel, zijn tienjarige parkiet. “Ze zijn leuk om naar te kijken. Het geeft gezelligheid en leven in huis. En het is heel wat prettiger thuiskomen.”

Na zijn werk ziet hij niet alleen Kwebbel, maar drie keer in de week ook een ambulant begeleider van Estinea die bij hem thuis langskomt. “Zij zijn erg belangrijk voor mij. Ik kan mijn verhaal kwijt, vertel wat mij dwars zit. Zij leren mij ook weer nieuwe dingen: zo heb ik geleerd om mijn gedachtes op te schrijven, dat luchtte op. Dat hielp om onder woorden te brengen waar ik mee zat. Schrijven hoef ik nu niet meer te doen, ik vertel nu meteen.”

Het sombere gevoel gaat weer over
“Wat ik in de loop van de tijd van mijn begeleiders ook heb geleerd is om anders naar dingen te kijken. Als ik bijvoorbeeld sombere gedachtes had, dan ging ik lopen of fietsen, dat hielp. Maar zodra ik weer thuis was, kwamen die sombere gedachtes terug. Dat vond ik niet fijn. Ik heb nu geaccepteerd dat het niet erg is als je je af en toe wat minder fijn voelt. Dat gaat ook weer weg.

Door de gesprekken met mijn begeleiders blijf ik er niet mee zitten. En dan is het sombere gevoel of de gedachte ook sneller weer weg. Dat zorgt ervoor dat ik beter in mijn vel zit.

Dat ik altijd bij mijn begeleiders terecht kan, geeft mij rust en een fijn gevoel. Alleen het idee al dat er mensen zijn waarop je terug kunt vallen.”