Ervaringsverhaal
"Wat begon als schoolopdracht, werd een vriendschap"
Voor haar opleiding tot verpleegkundige moest Emmy zes weken vrijwilligerswerk doen. De meeste klasgenoten kozen voor werk met ouderen, maar via haar moeder kwam Emmy bij Estinea op de Slaadreef in Aalten terecht. Eilien woonde daar net en ze begonnen samen te wandelen, spelletjes te doen, te kleuren en naar de bioscoop te gaan. “Eigenlijk precies wat we nu nog steeds doen,” zegt Emmy. “Alleen is het al lang geen schoolopdracht meer. Op papier heet het misschien vrijwilligerswerk, maar we zijn vriendinnen geworden.”
Eilien herinnert zich hun eerste ontmoeting nog goed. “Ik had Emmy al eens gezien toen ik met mijn moeder mee was. Het klikte toen al. Later kwamen we elkaar weer tegen op Facebook en nu is ze niet meer weg te denken.”
Van samen uit tot écht contact
Wat begon als een schoolopdracht, groeide uit tot iets waar ze allebei naar uitkijken. Emmy: “We doen echt van alles samen. We zijn samen naar Twente–Feyenoord geweest, maar ook gewoon even een ijsje halen, wandelen of bijpraten. Meestal zien we elkaar één keer per maand en tussendoor houden we contact via Facebook.”
Eilien: “Het mooiste vind ik dat Emmy écht vraagt hoe het met me gaat. Ik voel me daardoor gezien. We zijn even oud, delen veel interesses en ik kan alles tegen haar zeggen. Of ik nou blij of verdrietig ben, na zo’n gesprek voel ik me altijd beter.”
Kleine dingen, groot geluk
De twee delen ook veel humor. Emmy: “Tijdens een wandeling zaten er ineens overal meikevers. Eilien reed er per ongeluk eentje plat met haar rolstoel. Je hoorde ‘m kraken en hij bleef nog een paar rondes meerijden. Zielig, maar wij kwamen niet meer bij van het lachen.” Eilien: “Of bij een bordspel. Ik win meestal drie keer achter elkaar. Emmy baalt dan een beetje, maar ik vind dat juist wel leuk!”
Emmy: “Eilien leert me echt genieten van kleine dingen. Even stilstaan bij de beek en luisteren naar het water. Of ineens een berichtje van haar krijgen, weken later, dat ze het zo gezellig vond om een ijsje te halen. Dat soort momenten zou ik normaal snel vergeten, maar zij laat me erbij stilstaan. En dat is eigenlijk best bijzonder.”
Geen geraniums in zicht
“Mensen denken vaak dat vrijwilligerswerk iets is voor later, als je met pensioen bent,” zegt Emmy. “Maar ik ben 24, werk fulltime in het ziekenhuis en zit nog lang niet achter de geraniums. Het voelt ook helemaal niet als moeten. Het is gewoon leuk om te doen. Niemand is zó blij om mij te zien als Eilien, terwijl ik zelf het gevoel heb dat ik niets bijzonders doe.”
Waardering voelen
Ook de waardering vanuit Estinea doet haar goed. “Op de Dag van de Zorg kreeg ik een presentje met een kaartje erbij, en met kerst een klein pakketje. Daar doe je het natuurlijk niet voor, maar het laat wel zien dat je gezien wordt. Begeleiders zeggen ook vaak: ‘Fijn dat je er bent.’ Dat warme gevoel… dat maakt dat ik graag blijf komen.”
“Gewoon doen”
Emmy hoopt dat meer jonge mensen zich aanmelden als maatje. “Je stapt uit je eigen bubbel en ontdekt hoeveel je voor iemand kunt betekenen en andersom. In het begin is het misschien even aftasten, maar daarna is het vooral heel waardevol.” Eilien knikt: “Twijfel je? Gewoon doen. Neem die stap vooruit, niet achteruit. Ja, het is in het begin spannend. Maar als je elkaar leert kennen, heb je ineens een vriend erbij.”