“In het begin was ik best onzeker, maar collega's zeiden tegen mij: je kan dit!”

Selena was negentien toen ze als stagiaire op de Groenloseweg kwam te werken. Op deze locatie - een rond gebouw met appartementen en in het midden een gezellige binnentuin met terras en een gezamenlijke huiskamer - wonen twaalf mensen met een ernstig meervoudige beperking. “De een heeft hulp nodig bij het aankleden en douchen en communiceren we via picto’s, de ander is best zelfstandig en kan goed praten.”

Bewoners spiegelen mijn gedrag
“Ik heb mezelf in dit werk echt leren kennen. Bewoners spiegelen mijn gedrag. Toen ik net hier werkte bijvoorbeeld, kreeg ik van een collega eens terug dat ik veel praatte. Bewoners reageerden daarop en werden onrustig. En die collega gaf mij de tip: zeg alleen het hoognodige en dat werkte! Ik kan nog steeds veel kletsen en ook best druk zijn van mijzelf, maar bij bewoners houd ik dat onder controle, omdat zij dat nodig hebben en juist niet die drukte kunnen gebruiken. Ik ben me er veel beter van bewust wat voor effect mijn gedrag heeft op bewoners.”

Niet persoonlijk maken
“Het fantastische van dit werk vind ik dat het nooit saai is. Het is hard werken en je moet stevig in je schoenen staan, want je hebt ook wel eens te maken met een bewoner die zich agressief kan gedragen. Die bijvoorbeeld zijn onbegrip uit in agressie. Ik heb geleerd dit niet persoonlijk op mijzelf te betrekken. En mezelf eraan te herinneren dat een bewoner er niets aan kan doen, het is een uiting van een machteloos gevoel: hij vraagt om hulp, maar kan zich niet verbaal uiten.

Als begeleiders zijn wij altijd bezig signalen te lezen, om erachter te komen waar bepaald gedrag vandaan komt en wat hij nodig heeft. Je leert iemand niet in één dag of week kennen en als collega’s helpen we elkaar daarbij en ook bijvoorbeeld een gedragsdeskundige die ons ondersteunt.

Uitdaging van mijn werk
“De uitdaging van mijn werk hier vind ik in het vaak complexe gedrag van de bewoners. Ik probeer ze te begrijpen. Maar wat de ene dag werkt, werkt op een andere dag bijvoorbeeld helemaal niet, omdat het humeur wisselt, iemand gespannen is. De ene dag is bij het aankleden een T-shirt met een palmboom een handige afleiding om ervoor te zorgen dat een bewoner een shirt aantrekt, de andere dag weer helemaal niet! Je moet soms erg creatief zijn, we zeggen hier weleens ‘je hebt een behoorlijke trukendoos nodig’. Duidelijk zijn helpt ook.”

"Hou vol”
“We zijn een gezellig team van verschillende mensen, van twintigers tot zestigers, initiatiefnemers, mensen die meer nadenken of juist vlot knopen doorhakken. Van alles wat! Ik ervaar veel steun van collega’s. In het begin was ik best onzeker, maar naarmate ik hier langer werkte, kwam ik ook wat meer los, werd mijn verlegenheid minder en werd ik wat meer extravert én zelfverzekerder, ook door wat bewoners en collega’s mij teruggaven. Zij zeiden tegen mij: je kan dit!

Dat wil ik nieuwe collega’s, jonge meiden en jongens ook meegeven: hou vol en geef niet op. Je staat er niet alleen voor. En daarnaast hebben we ook geweldige vrijwilligers die extra aandacht geven aan bewoners en onderdeel zijn van ons team.”

Ga maar doen!
“Als collega’s zorgen we voor elkaar. Als ik veel diensten achter elkaar heb gedraaid, zeggen ze: nu is het mooi geweest! We geven elkaar de ruimte om initiatief te nemen. Uit kleine dingen haal ik energie: met Pasen bedenk ik dat we eieren kunnen gaan beschilderen, en aansluitend lekker gaan lunchen bij Bakker Bart. Gaan we doen zeggen we dan!

We proberen hier als team ook echt een huiselijke sfeer neer te zetten. Die sfeer, samen met de band die je opbouwt met bewoners, collega’s en vrijwilligers, maakt het werken op de Groenloseweg erg vertrouwd en voelt het bijna als een tweede familie.”