Ervaringsverhaal
“Die grote glimlach, daar doe je het voor!”
“Klaar staan voor een ander, daar denk ik niet over na, want waarom zou je dat niet doen? Dat zit in mijn genen!” zegt vrijwilliger Chris. Voor bewoners van de Groenloseweg in Eibergen is hij al bijna twintig jaar een vertrouwd gezicht. Chris die de aardappelen schilt, die samen met bewoners op de koets met paarden zit, die meegaat wandelen en naar de Avondvierdaagse…
Via een vriendin van zijn vrouw die bij op de Groenloseweg werkte, kwam Chris achttien jaar geleden voor het eerst op de Groenloseweg. Hier wonen mensen met een ernstig meervoudige beperking. Hij werd gevraagd vrijwilliger te worden. “Ik dacht meteen ‘leuk'! Ik heb jaren gewerkt op een school en had al jong een klik met mensen met een beperking. Mijn moeder zat in de verpleging. En als jong kind wandelde ik vaak met mijn vader langs een oud ziekenhuis waar die mensen in de tuin zaten, in het park eromheen wandelden. Mijn vader maakte een praatje. En ik kletste ook graag.”
Vooral interactie met bewoners betekenisvol
In al die jaren op de Groenloseweg is Chris er vaak wekelijks, op een vaste avond om aardappelen schillen voor het eten van die avond, om te wandelen, maar soms ook in het weekend, afhankelijk wanneer een activiteit plaatsvindt, bijvoorbeeld een middagje Oranjemarkt. Maar hij is altijd, zoals hij dat zegt, “vrijwilliger van de hele groep”.
“Als ik binnenkom, kijk ik, observeer hoe een bewoner er bij zit en wat de mogelijkheden zijn. Dat is altijd weer anders. Dat is juist leuk, maar het is vooral de interactie die ik heb met bewoners wat dit werk betekenisvol maakt voor mij. Een bewoner krijgt een grote glimlach op zijn mond als ik binnenkom, hij weet dan: we gaan mennen (koets met paarden ervoor, red.). Daar doe je het voor.”
Ze rekenen op me
Het is vrijwilligerswerk, maar niet vrijblijvend benadrukt Chris. “Bewoners rekenen erop dat ik maandagavond er ben om te wandelen. Even afleiding, genieten van de buitenlucht. Ik hoor bij het inventaris, haha.”
En heel waardevol voor ons als team, vult begeleider Selena Mintjes met klem aan. “Niet alleen als extra handen en de extra aandacht die hij heeft voor bewoners. Als Chris alleen al aan tafel zit en de aardappelen gaat schillen, geeft bewoners dat zo’n vertrouwd, veilig gevoel, een rust. En Chris is, net als de andere vrijwilligers, ook echt onderdeel van ons team.”
